ลิงคอล์นมาที่โรงละคร

ลิงคอล์นนั่งที่เก้าอี้ที่จองไว้สำหรับเขาโดยเฉพาะ[10][11] จนถึงเวลาหนึ่ง แมรี ลิงคอล์น ได้กระซิบกับลิงคอล์นว่า "มิสแฮร์ริสจะคิดเกี่ยวกับการเดินออกมาเที่ยวของเราอย่างไร?" ลิงคอล์นตอบว่า "เธอคงไม่คิดอย่างนั้น"[8]: 39 

บูธยิงลิงคอล์น

บูธจำบทละครจนขึ้นใจ และรอเวลาที่จะยิงพร้อมกับเสียงหัวเราะในโรงละคร และลิงคอล์นกำลังหัวเราะในตอนที่เขาถูกยิง.[12]:96

บูธเปิดประตู เดินไปข้างหน้า แล้วยิงลิงคอล์นด้วยปืนเดอริงเกอร์.[2] กระสุนปืนเข้าไปที่กระโหลกฝั่งซ้ายด้านหลังหูซ้ายของลิงคอล์น ทะลุสมอง และหยุดที่บริเวณใกล้หน้ากระโหลกตรงส่วนกระดูกหน้าผาก.[lower-alpha 2][15]ลิงคอล์นทรุดบนเก้าอี้แล้วล้มลง[17][18] บูธตะโกนคำหนึ่ง ซึ่งแรธโบนคิดว่าเสียงพูดเหมือนกับคำว่า "อิสรภาพ!"[19]

บูธหลบหนี

แรธโบนลุกจากที่นั่งและต่อสู้กับบูธ ที่ทิ้งปืนและชักมีดออกมา และแทงแรธโบนที่ปลายแขนซ้าย แล้วแรธโบนก็จับบูธในตอนที่เขากำลังจะกระโดดจากกล่องไปที่เวที ซึ่งสูง 12 ฟุต[20] ซึ่งทำให้เขาลงเซด้วยเท้าซ้าย ในตอนที่เขาเดินข้ามเวที ผู้ชมคิดว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของการแสดง.

บูธถือดาบอาบเลือดแล้วจ่อที่หัวของเขา แล้วตะโกนบางอย่างให้ผู้รับชม. ส่วนใหญ่กล่าวว่าเขาตะโกนคำขวัญของรัฐเวอร์จิเนียว่า ซิกเซมเปอร์ไทรันนิส! ("Sic semper tyrannis; Thus always to tyrants") ในตอนที่อยู่บนกล่องรับชมหรือบนเวที พยานมีข้อโต้แย้ง[21]: 739  ส่วนใหญ่ได้ยินเขาพูดว่า ซิกเซมเปอร์ไทรันนิส! แต่อีกกลุ่ม – ซึ่งรวมไปถึงตัวเขาเอง – กล่าวว่าเขากล่าวแค่ ซิกเซมเปอร์![22][23]

บูธวิ่งข้ามเวทีแล้วออกทางประตูที่อยู่ด้านข้าง[24][25]

ลิงคอล์นเสียชีวิต

ชาลส์ เลลี (Charles Leale) ทหารผ่าตัดวัยหนุ่ม แทรกผ่านผู้คนเข้าไปที่กล่องของลิงคอล์น แต่ประตูยังไม่เปิด. แรธโบนที่อยู่ในกล่องจึงนำกำแพงไม้ที่บูธใช้ปิดประตูออก [9]: 120 

เลลีเข้าไปในกล่องแล้วพบลิงคอล์นนั่งโดยที่หัวเอียงไปทางขวา[14] ในขณะที่แมรีกอดเขาและร้องไห้[26][27] เลลีคิดว่าเขาถูกแทง จึงทำการย้ายเขาไปวางบนพื้น.ในขณะเดียวกัน ชาลส์ แซบิน ทาฟต์ (Charles Sabin Taft) แพทย์อีกคน ได้ลงจากเวทีไปที่กล่องของลิงคอล์น

หลังจากทาฟ และเลย์ลีเปิดเสื้อของอินคอล์น แล้วไม่พบแผลที่ถูกแทง เขาพบว่าลูกกระสุนอยู่ลึกเกินไปที่จะถอนออกมา แต่ยังคงเอาก้อนกระสุนออกได้ ซึ่งทำให้ลิงคอล์นหายใจสะดวกขึ้น[9]: 121–2 

เลย์ลี, ทาฟ และอัลเบิร์ท คิง หมออีกคน ตัดสินใจว่า ควรย้ายลิงคอล์น การขี่รถม้าไปทำเนียบขาวนั้นอันตรายเกินไป หลังพิจารณาว่าซาลูนของปีเตอร์ ทัลทาวุลล์ (Peter Taltavulls) พวกเขาจึงพาลิงคอล์นไปบ้านที่อยู่แถวนั้น [28] โดยมีชายคนหนึ่งแนะนำให้ไปบ้านปีเตอร์เซน.[29]

ลิงคอล์น เสียชีวิต ณ เวลา 7:22 น. ในวันที่ 15 เมษายน[3][30][31]